Ո՞ւր են հայի աչքերը, այն մաքուր, զուլալ, պայծառ, ամեն ինչ ասող հայի աչքերը: Ո՞վ վերացրեց նրանց փայլը: Ինչո՞ւ է հայի հայացքն այսքան սառը, անտարբեր, ո՞ւր է այն ոսկորը, որին հասնում է դանակն ուհայն ուշքի է գալիս, ո՞ւր է:
Ո՞վ գողացավ նրանից այս ամենը, ոտնատակ տվեց նրա արժանապատվությունը: Ինչո՞ւ է ազգս այսօր արցունքոտ աչքերով, ինչո՞ւ է կքած ցավից ու տանջանքից:
Մի՞թե այս ամենի պատաճառն ու մեղավորը իր ծնած, սնած որդիներն են, ովքեր որդեգրել են «Եթե ժամանակին ուտում էիք կաղամբ, գազար, մակարոն, մեկ-մեկ միս, այսօր կուտեք կորեկ ու գարի» սկզբունքն ու դարձրել օրենք:
Տեսնես այդ օրենքն ընդունելուց, կրկին եսասիրության տեսանկյունից, գոնե մտածե՞լ են, թե եթե հայրենակիցները լինեն այսքան հիվանդ, այսքան աղքատ, իրենք ու արտասահմանյան բուհերում սովորող և սովորել պատրաստվող«գիտնական» երեխաներն ում հաշվին են ապրելու, եթե հաշվի առնենք այն, որ ամսեամիս երկրից հեռացողների թիվը շատանալու է: Էլ չենք խոսում դարավոր թշնամի ամեն վայրկյան պատերազմելու մասին. Ո՞վ է պաշտպանելու հայրենիքը, հողը, մինչ նրանք իրենց ճտերի հետ թաքնված կլինեն բներում, ո՞վ:
Մինչև ե՞րբ պետք է մարդուն հանեն մարդու դեմ, բոլուկով(խոզերի խումբ) դիտեն ու հրճվեն, մինչև ե՞րբ…
Մեղու
Комментариев нет:
Отправить комментарий