Վերջերս ամենատես աչքերս արձանագրում
են եկեղեցին հեռվից
նշմարող, քիչ-քիչ նրան
մոտեցող ու խաչակնքվող
մարդկանց: Մտքումս
միշտ ասում եմ՝ Աստված,
օգնի՛ր նրանց, քանի որ,
ինչպես ցույց են տվել
բազում հարցումները, մարդն Աստծուն հիշում
է երբ «նեղն»
է:
Ամեն դեպքում, միշտ մտածել
եմ, որ եթե
մարդ հավատում է, ուրեմն
խիղճ ունի, բարի է,
մարդասեր: Սակայն, ինչպես մի
շարք, այնպես էլ՝ այս
դեպքում սխալվեցի: Պատահում է՝
նույն այս խաչակնքվող մարդկանց
մեծ մասը հեշտությամբ խաչ է քաշում
դիմացինի վրա:
