Մեր ծնողներից, տատիկ-պապիկներից լսել ենք, գրքերում էլ կարդացել, որ փոքրերն ունեն իրենց աշխարհը։ Աշխարհ, որը մաքուր է, ազնիվ։ Բայց, չգիտես ինչու` որոշ փոքրիկներ լքել են աշխարհն այդ ու ընկել մեծերի աշխարհ, որտեղ իշխում են դաժան օրենքներ, ուր ամեն ինչ այնքան խառն է։
Փոքրիկն այսօր առավոտից իրիկուն ուտում-խմում, թափառում բակում, համակարգչի հետ գլուխ տալիս ու սերիալ է դիտում։ Դիտում է ու ցանակնում նմանվել հերոսներին, սկսում է կրկնօրինակել նրանց։
Մեկ ասում ես մեղադրենք սերիալ ստեղծողին, սցենար գրողին, հետո մտածում ես` ախր նրանք ի՞նչ մեղք ունեն. փողիս մուննաթ ու ղեկավարի խելքին։ Այս դեպքում ո՞վ է մեղավոր։ Իհարկե ծնողը, ում բաց բերանին ու անթարթ աչքերին նախանձելով երեխան նստում է կողքն ու խորասուզվում։
Ապա բացվում է լույսը, բալիկը նայում է օրվա դասացուցակը, շալակում պայուսակն ու բռնում դպրոցի ճամփան։ Հետո երկուսը կամ ժամանակակից 5 բալը շալակում ու վերադառնում է։ Ծնողը գնահատականը տեսնում է, մի քանի վայրկյանում կնճռոտում դեմքն ու նախշում նախշուն բալիկին` մոռանալով, որ այդ երեկ էր, որ երեխան իր կողքին նստած հերթական սերիալի հերթական սերիան էր դիտում։
Այսօրվա 4-5 տարեկան երեխան մոր գրկում նստած փոխանակ խոսի պատմվածքի, հեքիաթի կամ գոնե մուլտֆիլմի մասին` ասում է.
Մամ, տես փողոցն անցնող աղջիկն ինչ սիրուն է։ Տես մազերը, պայուսակը։ Մայրն էլ` թե լավն ա ու մի պաչիկ է դրոշմում 5 տարեկանից արդեն շեղված բալիկի ճակատին։ Տեսնես նման երեխաներն որ մեծացան, էլ ինչի՞ վրա են զարմանալու կամ զայրանալու։
Երևում է` երեխաներն արդեն մեծ են ծնվում ու հետո պետք է փոքրանան….
Комментариев нет:
Отправить комментарий