Տաքսի, տաքսի….Ամեն առավոտ հաճախակի կլսեք վերոհիշյալ բառը, որ կմրմնջան հարևանի հերթական ծուղրուղուից հետո վեր թռած, չնախաճաշած, դեպի կանգառ շտապող համաքաղաքացիները:
Նոր օր, նոր տրամադրություն, բայց անփոփոխ իրավիճակ: Երթուղային, որ իրեն թանկացնում ու այդպես էլ չի գալիս, կամ էլ գալիս է բեռնավորված, որ եթե դուռը բացես` կթափվեն ու դժվար թե կարողանաս հավաքել:
Կսպասես, կսպասես, կհասկանաս, որ սա միակ դեպքն է, որ ժամանակը ոչինչ չի փոխի ու կորոշես թեկուզ ճզմված, թեկուզ «դմփեն» գլխիդ, թեկուզ անգամ ասեզ գցելու տեղ չլինի, բայց ասեն, բարձրացիր, մեզ տեղ տուր, թեկուզ մայր ու որդի բարձրանան ոտքերիդ ու երկար բութ մատդ բթացնեն ու քաղաքվարության կանոնների չտիրապետելով անգամ ներողություն չխնդրեն, թեկուզ գիրուկ մորքուրը կամ հոպարը քեզ պատճենեն պատուհանին, անգամ եթե թևդ հարավում լինի, ոտքդ` հյուսիսում, միայն թե հասնես, հասնես:
Աշխատավայրում ավելորդ խոսակցության առիթ պետք չէ տալ, դասից էլ ուշացար` ահա քեզ բացակա և կես միավորի կորուստ:
Անհրաժեշտ վայր հասնելն էլ իր հետաքրքրությունն ունի. Դեռ երթուղայինի ծանր դուռը բացել կա, իսկ, եթե վերջում ես «պպզած» մինչև խնդրես, աղաչես, որ ճանապարհ տան(հաճախ ասում են էն կողմով անցի կամ էլ` շարժվեմ, ախր վեշերս կթափվեն), ժամանակը կգա ու կանցնի և որպեսզի չանցնի, շատ-շատ պետք է սպորտով զբաղված լինես,որ «mario»-ի պես թռչելով տեղ հասնես:
Իսկ վերջում ոնց լինի` զայրույթդ կթափես. դուռը ուժեղ կշրխկացնես,«թոզ ու դումանն» էլ կկապես ուղևորների վրա, կամ էլ` մի քանիսի ոտքերը տրորելով կիջնես, մեկ է` անշարժ ու սառած հայացքով կանգնած են։
Комментариев нет:
Отправить комментарий