Ո’չ, երկոտանի կենդանիներին
Առավոտ.լույսի ու ստվերի միախառնում. շենքեր. բարձր շենքեր ու ոչ ծառեր: Ախր ծառ եմ ուզում տեսնել, ծառ, ծաղիկ, չնայած երևի Հայաստանի ծառերն էլ բնակիչների նման միջահասակ են կամ, գուցե թաքնվել են:
Մեկ, երկու, երեք, չորս, հինգ…ընդամենը հազար քայլ և հանդիպեց երկու ծառ: Ահա կամուրջը` անունը Կիևյան, ազգանունն էլ` Գերեզմանյան (նույն ազգանունն ունեն նաև մայրաքաղաքի մյուս կամուրջները):
-Օ՜, ինչ գեղեցիկ է, պատրաստված են արհեստական ծաղկամաններ. Տեսնես ում մտահղացումն է:
Արագ քայլեմ ու հասնեմ այդ անկուշտ «կենդանուն»: Վա՜յ չհասցրեցի, գնաց: Երևի գնում է դեպի հաջորդ կամուրջը, այն մեկը, որ նոր են կառուցել…անվանենք թերևս «Բարեկամության կամուրջ»: Կանգնեցի ճամփաբաժանում «կենդանին» չկա ու չկա: Գուցե տեսավ, որ հետևում եմ,-մտածեցի ես. Բայց չէ՜,երևի վախեցավ, որ կհայտնվի մեքենայի անիվների գրկում, քանզի կամուրջն այս հետիոտնի համար չէ:
Իսկ ինչ անենք,մյուս կամուրջներով էլ չթողնենք մարդիկ անցնեն, չէ՜, ավելի լավ է էլեկտրական հոսանք կամ պահակներ լինեն: Վայրէջքներ չեն գործի, կենդանիներն էլ փարախից չեն փախչի ու չեն հայտնվի մարդկանց մեջ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий