Խառնաշփոթ
Երբեմն բառերի սխալ գործածումը տեսնելու համար մասնագետ պետք չէ լինել: Դեռևս օտարամոլ ու քաղքենի ժողովուրդը շարունակում է առօրյայում կիրառել «պրիվետ», «պոկա», «մերսի» և այլ բառեր: Ի դեպ, այդքան տարածում գտած «մերսի»-ն ունի ծագման հետաքրքիր պատմություն. Միջնադարյան Եվրոպայի վաճառականները գնման-վաճառման շուրջ համաձայնության գալով իրար ձեռք էին սեղմում ու ասում` մերսի, այսինքն` վաճառեցի: Եվ այդ ձեռքսեղմումը դարձավ հանդիպման ու բաժանման, բարևի ու հարգանքի կամ պարզապես քաղաքավարական վերաբերմունքի նշան, որը մտավ նաև մեր բառապաշար, մտավ ու դուրս չեկավ: Եթե մի փոքր գիտակ ես ու հայերենին քիչ թե շատ տիրապետում ես,ապա հաստատ կփշաքաղվես, եթե լսես «ես իմ մոտ եմ», «դու քո տե՞ղն ես իջնում» «Տերյանի վրա եմ» (խեղճ Տերյան) և նման այլ նախադասություններ:
Ճիշտն ասած, մեղքս ինչ թաքցնեմ, կարծում էի, որ մենք նախանձ, միմյանց լավը չուզող ժողովուրդ ենք, բայց, որ տեսնում եմ, թե ծանոթ-անծանոթ ոնց են պըռչ-մըռչվում, կյանքս, մռութս, ջանս, ջանդակս ասում, հասկանում եմ, որ սխալվել եմ: Բայց այ թե «կյանքի» ու «ջանի» գնալուց հետո ինչե՜ր են ասում, ինչե՜ր են ասում: Ժողովուրդ` հերիք է այլևս խեղճ բառերին տանջեք, ամեն բառ ունի իր դերն ու նշանակությունը, ինչպես դուք, ձեր մարմնի յուրաքանչյուր մասը: Լավ կլինե՞ր, որ ձեր աջ ոտքը դնեին ձախ թևի փոխարեն, ձախ թևն էլ` աջ ոտքի: Բա կարելի՞ է: Խնամքով ու հոգատարությամբ վերաբերվեք ձեր լեզվին, էլ չեմ ասում հայրենիքին ու միմյանց:
Комментариев нет:
Отправить комментарий